Galindowie

Pierwsze wzmianki o Galindach można znaleźć w kronikach Klaudiusza Ptolemeusza i Piotra z Dusburga. W czasie Wędrówki Ludów w połowie pierwszego tysiąclecia n.e., być może grupa Galindów, jako sprzymierzeniec germańskich Gotów i Wandalów wyruszyła na Rzym.

Według przekazów ustnych Galindowie zamieszkiwali głównie tereny podmokłe i bagniste, co miało pozwolić na uniknięcie najazdów ze strony innych plemion. Na takich terenach Galindowie budowali prawdopodobnie drewniane chaty stawiane na palach wbijanych w bagno. Z takich samych pali budowali też ścieżki, tzw. kulgrindy, które prowadziły przez najbardziej niebezpieczne odcinki bagien. Do osady Galindów prowadziło zazwyczaj kilkanaście takich ścieżek, z czego tylko kilka było ukończonych. Reszta ścieżek urywała się nagle w środku bagna, przez co oddziały innych plemion często nie mogły dotrzeć do osad Galindów. Plemieniu temu przypisuje się zabicie Świętego Wojciecha.

Nie do końca jasny jest schyłek plemienia Galindów. Według jednej z wielu legend Galindowie zostali wymordowani przez Jaćwingów, którzy najechali ich tereny podczas zimy (gdy łatwiej było przedostać się przez bagna). Wojownicy mieli zostać wymordowani, natomiast kobiety i dzieci zostały wzięte w niewolę i zasymilowani. Według innej legendy, niemal wszyscy mężczyźni zginęli wcześniej podczas walk z Polakami, a Jaćwingowie zastali w plemieniu tylko kobiety i dzieci. Znane są również przekazy, jakoby to Krzyżacy mieli przyczynić się do ostatecznego upadku Galindów. Według źródeł krzyżackich Galindia była bezludna już przed opanowaniem jej terenów przez Zakon.